วัชพืชไร่อ้อย

เป็นหญ้าสะเทินน้าสะเทินบก มีไหลขึ้นตามดินแฉะชื้นและเจริญงอกงามลงน้ำหรือขึ้นตามชายน้ำ กาบใบและข้อมีขนขาวยาวฟูเห็นได้ชัดด้วยตาเปล่า ต้นสูงพอ ๆ กับหญ้าปล้องและมักขึ้นปะปนกัน ใบกว้างกว่าหญ้าปล้อง ช่อดอกแตกเหมือนหญ้าชันอากาศ

หญ้าขึ้นเป็นกอ มีต้นสูง ตั้งแต่ 30 – 100 เซนติเมตร ลำต้นส่วนล่างมักเอนขนานไปกับพื้นดิน และสามารถแตกยอดเป็นต้นใหม่ได้ ใบยาวเรียว กาบใบมีขนประปรายเห็นไม่ ค่อยชัด ตรงรอยต่อระหว่างกาบใบมีขนสีน้าตาลเห็นชัด ช่อดอกรวม หรือดอกใหญ่สีเขียวอมม่วง

ต้นเป็นกอ อยู่ฤดูเดียว ต้นสูงถึง 70 เซนติเมตร ลำต้นสีม่วงเรื่อๆ ใบเรียบ ขอบใบคม มีขนเล็กน้อยตามข้อและริมใบใกล้กาบใบ จำนวนช่อดอก มีตั้งแต่ 5 – 15 สีเขียวปนม่วง แต่ ละช่อมีดอกย่อย 3 – 4 แถว เกสรตัวผู้สีม่วงเข้ม พบทั่วไปออกดอกตลอดปี มีชื่ออื่น ๆเช่น หญ้านกเขา หญ้าปล้อง

หญ้าชนิดนี้มีแหล่งกำเนินจากออสเตรเลีย เข้ามาในประเทศไทยเป็นเวลานานและเจริญงอกงามจนกลายเป็นหญ้าพื้นบ้าน พบทั่วไปในที่ดอน เป็นหญ้าที่ทอดนอนไปตามพื้นดิน ตามข้อจะมีรากแทบทุกข้อขึ้นเป็นกลุ่มหนาแน่นตามกาบใบและโคนใบมีขนหยาบๆ และยาว ดอกมีสีเขียวอ่อน ยาวประมาณ 0.2 เซนติเมตร มีดอกตลอดปี ขยายพันธุ์ด้วยเมล็ดและตา (bud) ตามข้อ

ลำต้นทอดข้อไปตามพื้นดิน ช่อดอกตั้งสูงถึง 50 เซนติเมตร ขอบใบด้านหนึ่งหยัก เป็นคลื่น อีกด้านหนึ่งเรียบ มีตุ่มขน (tubercle-based hair) เห็นชัดทั้งที่กาบใบและข้อต่อระหว่างใบและกาบใบ ช่อดอกสีเขียวแต่ละช่อยาวประมาณ 5 – 15 เซนติเมตร แตกลำต้นตรงข้อและงอกรากตามข้อติดพื้นดิน บางแห่งเรียกหญ้า เครือแดง กล่าวกันว่าเป็นหญ้าที่มีคุณค่าทางอาหารสูง สามารถใช้เลี้ยงสัตว์ได้

ลำต้นตั้งเป็นกอสูงประมาณ 50 เซนติเมตร เมื่อแตกยอดขึ้นไปสูงๆ ต้นจะเอนนอนไปตามพื้นและแตกต้นใหม่ตามข้อ ลำต้นแบนและอ่อนรากหยั่งดิน ใบเรียวยาว รอยต่อระหว่างกาบใบและใบเห็นชัดและมีขนยาวคล้ายสำลี ก้านช่อดอกส่งขึ้นสูงที่ปลายก้านช่อแตกเป็นช่อดอกย่อย 4 – 5 ช่อ

หญ้าชนิดนี้ลำ ต้นตั้ง สูงประมาณ 40-50 เซนติเมตร มีไหลแตกออกจากโคนต้น ข้อที่ติดอยู่กับพื้นดินจะออกราก และแตกยอดออกเป็นต้นใหม่ได้ ต้นอ่อนจะมีลำ ต้นแบน ขอบใบมีขนเห็นชัด ช่อดอกแตกเป็นแฉกจากจุดเดียวกันมีตั้งแต่ 3-5 แฉก แต่ละแฉกยาวประมาณ 3 เซนติเมตร