วัชพืชปีเดียว เป็นไม้ล้มลุก แผ่แบนตามพื้น ลำต้นออกจากโคนต้น ผิวมีขนประปรายหรือเรียงเป็นแถบตามยาว ใบเดี่ยวออกกึ่งตรงข้าม รูปกลมหรือรูปไข่กลับหรือรูปไข่ ยาว 0.3 – 1.2 เซนติเมตร กว้าง 0.1 – 1.6 เซนติเมตร ปลายใบแหลมหรือกลม ฐานใบสอบ ขอบใบเรียบ สีแดง
วัชพืชข้ามปี วัชพืชประเภทใบกว้าง ไม้พุ่มอายุหลายปี มีหนามปกคลุมทั่วต้น สูง 24 เมตร ใบ เป็นใบประกอบแบบขนนก 2 ชั้น ใบย่อยชั้นแรก 10 – 15 คู่ ใบย่อย ชั้นรอง 35 – 51 คู่ รูปขอบขนานแคบ ก้านและแกนใบมีหนาม ดอก สีม่วงแดงแกมชมพู ออกเป็นช่อกลมที่ซอกใบ
วัชพืชปีเดียว วัชพืชใบกว้าง อายุปีเดียว หญ้ายางเป็นพืชต่างประเทศ ระบาดเข้ามาในประเทศไทยหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 พบครั้งแรกที่สถานีทดลองเกษตรกรรมศรีสำโรงในราวปี พ.ศ. 2492 – 2493 และแพร่พันธุ์ไปอย่างรวดเร็วจนกลายเป็นวัชพืช เจริญงอกงามในที่ดินปนทราย พบตามที่ดอนทั่วไป
วัชพืชข้ามปี เป็นพืชใบเลี้ยงเดี่ยว ใบกว้าง ลำต้นเลื้อยทอดกับพื้นดิน ชอบขึ้นในที่ชื้นแฉะ แตกกิ่งใหม่และออกรากตามข้อ ใบค่อนข้างกว้างรูปไข่หรือรี ปลายใบแหลม ชอบใบเรียบหรือเป็นคลื่นเล็กน้อย ฐานใบเรียวแคบลงเป็นก้านใบ โคนก้านใบแผ่เป็นกาบหุ้มลำต้นไว้ ดอกสีม่วง
วัชพืชปีเดียว ประเภทใบกว้างไม้ล้มลุก สูง 30 – 100 เซนติเมตร ส่วนต่าง ๆ มีต่อมขนปกคลุม บางครั้งเกลี้ยง ใบประกอบ 3 ใบย่อย ดอกมีได้ประมาณ 6 ดอก ในแต่ละช่อ ก้านดอกยาว 12 เซนติเมตร กลีบเลี้ยง 4 กลีบรูปใบหอก ขอบมีขนครุย ติดทน กลีบดอก 4 กลีบ ส่วนมากสีม่วงอ่อน
เป็นพืชต่างประเทศระบาดเข้ามาในประเทศไทย เป็นไม้พุ่ม ต้นโตเต็มที่สูงประมาณ 1 – 2 เมตร ใบเดี่ยวออกจากข้อตามลำต้นเป็นคู่ ๆ ขอบใบจักหยาบ ๆ สีใบไม่เขียวจัด ออกดอกตามยอดเป็นช่อใหญ่ ช่อดอกย่อยช่อหนึ่ง ๆ มีดอกเล็ก ๆ หลายดอกอยู่เป็นกระจุกสีม่วงอ่อน มองไกล ๆ คล้ายสีขาว